Przez organizowanie własnego zachowania się (samo wzmacnianie zewnętrzne), bądź poprzez dozowanie odpowiednio silnych i efektywnie motywujących emocji (samo wzmacnianie wewnętrzne). Tylko bowiem wtedy następstwa zewnętrzne, mające charakter bądź wzmacniania dodatniego (nagroda lub brak kary), bądź wzmacniania ujemnego (kara lub brak nagrody), stają się doświadczeniami socjalizującymi, które trwale zmieniają osobowość. Nie należy sądzić, że wspomniana wyżej funkcja nagród i kar jest równoznaczna z dominacją skłonności egoistycznych i hedonistycznych, ujmowaną jako podstawowa cecha każdego człowieka. Chodzi po prostu o to, że wskutek odpowiednich nagród i kar zachowanie utwierdza się czy zmienia, a zachowanie się, które było dotąd obojętne, nabiera wartości; jej osiągnięcie staje się tzw. wtórną nagrodą. „Człowiek wyjaśnia H. Muszyński, który oddaje się z poświęceniem ciężkiej i bezinteresownej służbie społecznej, nie jest wyjątkiem od opisanej reguły, bowiem albo praca ta nabrała dlań właściwości nagradzających, albo właściwości takie mają jakieś jej następstwa (np. uznanie w opinii społecznej), bądź wreszcie alternatywne zachowanie (wraz z jego następstwami) posiada dlań właściwości karzące”.